‘Waarom wil je een fotograaf zijn?’, een simpele vraag die mij enkele maanden geleden gesteld werd. ‘Nou… omdat het me gelukkig maakt!’. ‘En waarom maakt dat je gelukkig?’. Uhm… over dat antwoord deed ik wat langer… ‘daarom?’. Ik wist dat ik op zoek moest naar het antwoord op die vraag. En zo begonnen maanden van zelf-analyse.
Een paar dagen geleden wist ik opeens het antwoord. Het stond daar zij-aan-zij in mijn boekenkast… Ik had per ongeluk een boek genaamd ‘Op de tweesprong van moeten en willen’ naast een boek genaamd ‘Lost Connections’ gezet.
Op de tweesprong van moeten en willen
Dit kleurrijke boek ontstond nadat een blogpost genaamd ‘The crossroads of should and must’ een internet hit werd. Het gaat over je levensdoel. Elle, de schrijfster, zegt dat we kiezen tussen wat we moeten doen en wat we willen doen.
“Moeten heeft te maken met hoe anderen willen dat we leven”.
“Wanneer we de weg van moeten kiezen, kiezen we ervoor te leven voor iets of iemand anders dan wijzelf. Vaak verloopt onze reis dan gladjes, is het duidelijk wat de beloning is en zijn er allerlei opties.”
“Willen heeft te maken met wie we zijn, waar we in geloven, en wat we doen wanneer we alleen zijn met ons ware, meest authentieke zelf. Het heeft te maken met datgene doen waartoe we ons het sterkst geroepen voelen.”
Na het lezen van dit boek wist ik: ik wil meer doen wat ik wil en minder wat ik moet. De hobbels in de weg die hiermee gepaard gaan zijn het waard als ik kan doen waarvan ik gelukkig word. Een eigen bedrijf beginnen resulteerde (en resulteert) in stress, onzekerheid en nieuwe angsten. Maar ik moet er niet aan denken 40 uur per week mijn energie te steken in een baan waar ik niet gelukkig van word. De hobbels zijn de voldoening die ik haal uit mijn werk als fotograaf helemaal waard. Maar ook na het lezen van dit boek wist ik nog steeds niet waarom ik zoveel voldoening haal uit wat ik doe.
Lost connections
Ik las het boek Lost Connections tijdens mijn wandelavontuur op de West Highland Way. Dit boek gaat over depressie en angst. Elke avond las ik een aantal pagina’s, ingepakt in mijn slaapzak en met een hoofdlamp op. De volgende dag had ik vele uren de tijd om na te denken over wat ik gelezen had. Daar in de stilte in de hooglanden, duizenden keren de ene voet voor de andere zettend.
Het boek richt zich op verbinding en hoe de afwezigheid van een gevoel van verbinding met bepaalde factoren leidt tot ongelukkig zijn. De schrijver doelt daarmee onder andere op verbinding met andere mensen, natuur, betekenisvol werk en een hoopvolle toekomst.
Tijdens het lezen van dit boek vond ik ‘oplossingen’ waarvan ik onbewust al wist dat zij oplossingen waren voor mijn problemen. Ik heb de afgelopen jaren te maken gehad met periodes waarin ik me erg depressief voelde. Hoe slecht ik me ook voelde, contact met mijn beste vrienden en buiten zijn zorgde er altijd voor dat ik me beter ging voelen. Ik boekte de vliegtickets naar de West Highland Way omdat ik zo’n behoefte had aan helemaal opgaan in de natuur en tijd doorbrengen met mijn beste vriendinnetje (die ik slechts enkele keren per jaar kan zien). Alleen al het vooruitzicht op deze twee ‘herstelde verbindingen’ zorgde dat ik door mijn zwaarste dagen heen kwam.
Hoewel het de laatste tijd goed met me gaat, heeft depressie een grote invloed op mijn leven gehad. Elke dag werk ik hard aan gezonde gewoontes en het voelen van verbinding. Soms heb ik het gevoel dat ik afzak in weer een depressieve periode, en dan krijgt het herstellen van connecties met mensen die belangrijk voor mij zijn, en met de natuur, weer de hoogste prioriteit op mijn to-do-list. Ik rooster tegenwoordig in mijn agenda ook tijd in voor de o-zo-belangrijke ‘verbindingen’ in mijn leven.
Ik ben ervan overtuigd dat het herstellen en behouden van verbinding voor iedereen belangrijk is, ook voor mensen die geen last hebben van depressie en/of angsten. Als een gebrek aan verbinding zulke pijnlijke gevolgen kan hebben, dan moeten we er allemaal voor zorgen dat we ons verbonden voelen met de belangrijkste factoren in ons leven. Verbinding kan het verschil maken tussen een neutraal tot goed leven met af en toe zware dagen, en een zwaar leven met af en toe goede dagen.
Ik wil zorgen voor verbinding
Ik weet dus hoe belangrijk het is om je verbonden te voelen met je medemens. Ik ben geen psycholoog, psychiater of coach, maar toch denk ik dat ik mensen kan helpen zich beter te voelen. Ik kan ervoor zorgen dat mensen zich gezien en gewaardeerd voelen, met slechts kleine gebaren. Dat kunnen we allemaal. Als ik me slecht, lelijk, dom, verdrietig of op een andere manier slecht voel, dan kan een vreemde die naar me glimlacht op straat al een verschil maken. Of iemand in een supermarkt, bushalte of bos die de tijd neemt om een praatje met me te maken over koetjes en kalfjes. Vaak kan zo’n klein gebaar er al voor zorgen dat ik minder mee ga in de negatieve spiraal in mijn hoofd. Misschien krijg ik zelfs wel een glimlach op mijn gezicht. En misschien zorgt die glimlach er dan wel weer voor dat iemand anders ook moet glimlachen, waardoor ik weer breder ga glimlachen, etc. etc. Dan zitten we opeens in een positieve spiraal.
Mensen zich gezien en gewaardeerd laten voelen is dus erg belangrijk voor me. In dat opzicht is het heel logisch dat ik zoveel voldoening haal uit om lovers mee te nemen op een wandeling in de natuur. In een tijd waarin we het allemaal zo druk hebben met werken, socialising, telefoon-berichtjes-checken, etc. lijkt er zo weinig tijd te zijn om écht even met iemand helemaal in het huidige moment aanwezig te zijn. Als we al fysiek bij anderen in de buurt zijn, lijken we vaak toch afwezig te zijn omdat ons hoofd nog bij die ene taak of dat ene bericht is. Tijdens de loveshoot nodig ik je uit om 1-2 uur vol aandacht in het moment en bij je geliefde te zijn. Dan kun je je even extra focussen op hoe leuk zijn gezicht rimpelt als hij lacht, hoe warm de klant van zijn lach je laat voelen, hoe warm zijn huid tegen de jouwe voelt, hoe veilig je je voelt in zijn armen, etc.
Door jullie mee te nemen naar buiten, zorg ik voor verbinding met de natuur, al is het maar voor een paar uurtjes. Op een prachtige, stille locatie ruiken we de geur van de dennenbomen, van het zand net na een regenbuitje en van de herfstbladeren. We voelen ons onderdeel van het landschap waar we ons in bevinden. Misschien zien we vogels boven de bomen cirkelen of honderden mieren stukjes bos meenemen naar hun huis. Misschien voelen we de zon op onze huid, de wind in onze haren en/of de kou in onze voeten en handen. We worden niet afgeleid door telefoons en social media foto’s die ons het gevoel geven dat we iets leukers/spannenders/belangrijkers zouden moeten doen. Nee, wij zijn even terug naar de basis, aanwezig in het moment, onderdeel van iets dat zoveel groter is dan wijzelf.
Welke rol speelt de camera in dit verhaal?
Als ik alleen wilde zorgen voor connectie met elkaar en de natuur, dan zou ik jullie natuurlijk gewoon mee kunnen nemen op een wandeling. Maar waarom die camera dan mee moet? Ja, op die vraag heb ik mijn antwoord altijd geweten. Ik vind het belangrijk om de banden met elkaar en natuur, belangrijke ingrediënten voor een leven dat het waard is geleefd te worden, voor jullie vast te leggen. Ik wil de momenten van verbinding vastleggen zodat je later naar de foto’s kan kijken en in gedachten even helemaal terug kunt gaan naar het moment. Zodat je je weer herinnert hoe goed het voelt om je onderdeel van iets groters te voelen. Om je weer even te herinneren hoe je je voelde toen je uit de auto stapte en uitkeek over die weide zandvlakte met dennenbomen. Oh, weet je nog hoe heerlijk die bomen roken? En de wind in je haar die je je zo vrij liet voelen. De warmte van de warme chocolademelk die je handen weer opwarmde nadat je met een gekke fotograaf bij temperaturen rond het vriespunt een wandeling ging maken.
Daarbij wil ik heel graag aan jou laten zien wat ik zag op het moment dat ik de foto maakte. De liefde en emoties op jullie gezichten. Hoe mooi jullie zijn. Hoe speciaal jullie band is.
Ik ben niet iemand die graag veel spullen bezit. Maar van foto’s (en boeken, oeps) kan ik nooit genoeg hebben. Een selectie van alle foto’s die ik maak laat ik afdrukken en die zijn denk ik mijn meest waardevolle bezit. Ik besefte me pas écht hoe waardevol foto’s zijn toen mijn eerste liefde overleed. Als ik aan hem terugdacht dan zie ik vooral de kale jongen voor me, in bed, graatmager na de chemokuren en wetend dat hij niet meer beter zal worden. Dat is natuurlijk helemaal niet hoe ik hem wil herinneren! Extra blij ben ik dan ook met die paar foto’s die ik heb van voordat hij ziek werd. Met dank aan die foto’s kan ik in gedachten de zonnige dag op het strand weer herbeleven. Dan zie ik een gezonde jongen met lach plus lachrimpels, die genieten van een dagje eiland met zijn vrienden na een jaar hard studeren. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe belangrijk die foto’s voor me zijn.
Gelukkig hebben niet alle foto’s die belangrijk voor mij zijn zo’n verdrietig verhaal. Foto’s van reizen, vrienden, spontane ontmoetingen, eten, huisdieren, noem het maar op. Ze helpen me allemaal om een herinnering levend te houden. Ik kan helemaal kalm worden als ik een foto zie van mijn tentje aan Loch Lomond in Schotland. Even ben ik dan terug op dat plekje waar ik me zo vredig en tevreden voelde, en gelijk voel ik mijn hartslag dalen en zorgen verminderen. Ik kan kijken naar een foto van mijn goede vriendin bij een hek. Die foto op zich is niet heel grappig, maar wat er voor- en nadat ik die foto nam gebeurde wel. Ik kan dankzij die foto heerlijk alleen in mijn woonkamer slap van de lach over tafel hangen.
Foto’s kunnen dus fijne herinneringen terugbrengen. Ook kunnen ze hoop en inspiratie geven voor de toekomst. Ze kunnen je herinneren aan dat vrije gevoel dat je op vakantie had toen je de hele dag buiten was, en je daarmee inspireren om je vrije middag in het lokale bos of park door te brengen. Of misschien zorgen ze wel dat je die vriendin belt die je al maanden niet gesproken hebt maar met wie je een hechte band voelt.
Lang verhaal kort
Zo, samenvattend, dit is waarom ik doe wat ik doe: ik denk dat je verbonden voelen met natuur en andere mensen ervoor zorgt dat je leven het waard is geleefd te worden. Door foto’s te maken van mensen in de natuur, kan ik helpen die verbinding tot stand te brengen en/of in stand te houden, en een blijvende herinnering geven in de vorm van foto’s.
Ik ben heel nieuwsgierig waarom jij doet wat je doet in je leven. Inspireer mij en anderen! Laat je het me weten in de reacties hieronder of onder mijn Facebook-bericht?
Liefs,
Paulien
Foto: Luis Boullosa
Bovenste foto is gemaakt door Marleen Annema, één van de mensen in mijn leven met wie ik mij zo fijn verbonden voel <3
Leave a reply